Τώρα φαίνεται σαν κάτι να πήγε πολύ στραβά στον δρόμο της εξέλιξης.

  Αν γεννηθεί ένα ψάρι στο ενυδρείο σου και το βαφτίσεις Γιάννη, του γράψεις ένα πιστοποιητικό γέννησης , του μιλήσεις για την ιστορία της οικογένειάς του και δύο λεπτά αργότερα γίνει μεζές για ένα άλλο ψάρι- αυτό είναι τραγικό. Όμως είναι τραγικό επειδή προέβαλες έναν χωριστό εαυτό εκεί που δεν υπήρχε. Έπιασες ένα κλάσμα μιας δυναμικής διαδικασίας, ενός μοριακού χορού, κι έφτιαξες μια ξεχωριστή οντότητα.
  Η συνειδητότητα μεταμφιέζεται σε μορφές, που φτάνουν σε τέτοια πολυπλοκότητα ώστε χάνει εντελώς τον εαυτό της μέσα τους. Στους ανθρώπους της σημερινής εποχής, η συνειδητότητα είναι εντελώς ταυτισμένη με τη μεταμφίεσή της. Γνωρίζει τον εαυτό της μόνο σαν μορφή και κατά συνέπεια ζει με τον φόβο της εξάλειψης της σωματικής ή ψυχολογικής της μορφής.
  Αυτός είναι ο εγωϊκός νους, κι εκεί είναι που δημιουργείται η σοβαρή δυσλειτουργία. Τώρα φαίνεται σαν κάτι να πήγε  πολύ στραβά στον δρόμο της εξέλιξης. Όμως ακόμα κι αυτό είναι μέρος του συμπαντικού παιχνιδιού, της μιας ανώτερης ευφυίας. 
  Τελικά, η πίεση του πόνου που δημιουργείται από αυτή τη φαινομενική δυσλειτουργία, αναγκάζει τη συνειδητότητα να αποταυτιστεί από την μορφή και την αφυπνίζει από το όνειρο της μορφής. Αποκτά και πάλι αυτο-συνειδητότητα, αλλά σε ένα πολύ πιο βαθύ επίπεδο απ' ό,τι τότε που την έχασε.
  Αυτή η διαδικασία εξηγείται από τον Ιησού στην παραβολή του για τον άσωτο υιό, που αφήνει το σπίτι του πατέρα του, σπαταλά τον πλούτο του, γίνεται πάμφτωχος και αναγκάζεται από τον πόνο του, να επιστρέψει στο σπίτι. Όταν επιστρέφει, ο πατέρας του τον αγαπάει περισσότερο από πριν. 
  Η κατάσταση του γιου είναι η  ίδια κι όμως δεν είναι η ίδια. Έχει μια επιπλέον διάσταση: έχει βάθος.
  Η παραβολή περιγράφει ένα ταξίδι από την ασυνείδητη στη συνειδητή τελειότητα, μέσα από την φαινομενική ατέλεια και το "κακό".
  Μπορείς να δεις τώρα τη βαθύτερη και ευρύτερη σημασία του να είσαι παρών ως παρατηρητής του νου σου;  Όποτε παρατηρείς το νου, αποσύρεις τη συνειδητότητα από τις νοο-μορφές, κι αυτή γίνεται τότε εκείνο που ονομάζουμε π α ρ α τ η ρ η τ ή. Κατά συνέπεια, ο παρατηρητής, δηλαδή η καθαρή συνειδητότητα πέρα από τη μορφή, γίνεται ισχυρότερη και οι νοητικοί σχηματισμοί γίνονται ασθενέστεροι.
  ΟΤΑΝ  ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΟΥΜΕ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ: μέσα από σένα, η συνειδητότητα αφυπνίζεται από το όνειρο της ταύτισης με τη μορφή και αποσύρεται από αυτήν. Αυτό προαγγέλλει ένα γεγονός που πιθανώς είναι ακόμα στο μακρινό μέλλον, από την άποψη του ωρολογιακού χρόνου, αλλά είναι ήδη και μέρος του. Αυτό το γεγονός λέγεται - το τέλος του κόσμου. 
ECKHART TOLLE 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου