Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗΣ

ΑΡΧΟΝΤΑΣ: -Έπρεπε να γίνει ό,τι έγινε. Έτσι γίνεται παιδί μου…. Ό,τι πρέπει να γίνει γίνεται. Και γίνεται τυχαία, σα να ήταν τυχαία… γίνεται απλά, γιατί είναι κάτι φυσικό, γίνεται απροετοίμαστα, σαν να ήταν απροετοίμαστα και προκαλεί ένα μεταφυσικό φόβο, που έχει μια ιδιαίτερη γλύκα, μια πρωτόγνωρη γλύκα….. Ακούμε πάντα ό,τι πρέπει ν’ ακούσουμε. Βλέπουμε πάντα ό,τι πρέπει να δούμε… Χίλιοι είναι οι τρόποι, για να γνωρίσουμε αυτά που πρέπει να γνωρίσουμε. Ένας μόνο από αυτούς είναι κι αυτός που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε αδιακρισία…

…….

Έχω μόνο όση σοφία χρειάζεται,  για να μπορέσω ν’ αναθρέψω όλα όσα μου παραδόθηκαν από το σύμπαν.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:-…….καταλαβαίνω καλά τα όσα λες...

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Καλά καταλαβαίνεις, Οδυσσέα... Μα είναι μεγάλη και πολλή η δουλειά ενός οικογενειάρχη. Μεγάλη η ευθύνη, παιδί μου. Πρέπει να αναθρέψει καλά όσα του παραδόθηκαν. Γυναίκα, παιδιά, ζώα, δέντρα, βουνά, πεδιάδες, νερό, αγέρα κι ό,τι άλλο θέλησε να του δώσει το σύμπαν. Κι όταν έρθει η στιγμή να τα παραδώσει πρέπει να τα παραδώσει όλα όσα πήρε, πρέπει να έχουν όλα μεγαλώσει σύμφωνα με τη φύση του το καθένα και κατά τη θέλησή του

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Μεγάλη η ευθύνη, άρχοντά μου. Δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση σου...

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Κι όμως πρέπει, Οδυσσέα... Διαφορετικά δεν θα ανατραφείς σωστά... ξέρεις παιδί μου... κι ο ίδιος ο οικογενειάρχης ανατρέφεται και μεγαλώνει, ανατρέφοντας την οικογένειά του.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Ποιός τον ανατρέφει;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Μα... η ίδια η οικογένεια που ο ίδιος ανατρέφει.

Πρώτα ανατρέφεται από τη γυναίκα του. Η γυναίκα του είναι ο πρώτος κι ο μεγάλος δάσκαλος του οικογενειάρχη. Εκείνη θα τον ασκήσει πρώτα στη δύναμη κι ύστερα στην αδυναμία. Πρώτα θα του ζητήσει να δείξει δύναμη και κείνος θα το κάνει. Θα δείξει τόση δύναμη που θα πέσει στην έπαρση. Κι ύστερα θα του ζητήσει να δείξει πάλι δύναμη, κι άλλη δύναμη. Τότε θα φανεί η αδυναμία του. Και θα 'ναι τόση, που θα πέσει σε απελπισία. Κι η ίδια αυτή η γυναίκα του, θα τον διδάξει με τον τρόπο της να την δεχτεί, να την αγαπήσει, να την επιθυμήσει.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:-Δύσκολη κι η δουλειά της γυναίκας, άρχοντα.

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Πολύ δύσκολη, κι ακόμα πιο δύσκολη η συνέχεια, Οδυσσέα...

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:-…Μόνο όταν αγαπήσει την αδυναμία του, μόνο τότε η γυναίκα θα αφεθεί σε αυτόν για να την αναθρέψει και να την μεγαλώσει. Ύστερα ανατρέφεται από τα παιδιά του και ταυτόχρονα από τα ζώα, από τα δέντρα, από τις πεδιάδες και τα βουνά, από το νερό και τον αέρα κι από ό,τι άλλο ανατρέφει ο ίδιος.

…..Μη με λες άρχοντα…Αν και ξέρεις .. ο οικογενειάρχης είναι ο φυσικός άρχοντας στο σύμπαν. Κι όσοι είναι οι οικογενειάρχες, τόσοι είναι και οι άρχοντες.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:-Μα τότε πώς δεν είσαι άρχοντας;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:-Να το θυμάσαι…ένας αληθινός άρχοντας δεν είναι ποτέ άρχοντας. Μόνο τότε αρχίζει να γίνεται οικογενειάρχης.

….Δεν είναι τίποτα γιέ μου. Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου κι όλα θα γίνουν, όπως πρέπει να γίνουν….

……

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Δώσε μου το χέρι σου να περπατάμε κρατώντας ο ένας τον άλλο. Έτσι, όποιος παραπατήσει στο δρόμο, θα τον στηρίξει ο άλλος….. Κράτα με γερά, όχι σφιχτά. Το κράτημα των χεριών μας πρέπει να ‘χει απόφαση κι από τους δυο. Έτσι αποκτά συνείδηση….

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:-Γιατί συνείδηση;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:-Γιατί μόνο τότε μπορούμε να ξέρουμε πότε πρέπει να κρατήσουμε σφιχτά ο ένας τον άλλο ή να τον αφήσουμε εντελώς.

………….

…………..

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:-Μα πώς γίνεται;…Πώς είναι δυνατό; Η αδυναμία θα σου δώσει τη δύναμη για να εκτελέσεις το μεγάλο έργο σου; Εξήγησέ μου σε παρακαλώ, άρχοντα...

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- …. Μόνο τα μικρά ανθρώπινα έργα χρειάζονται τη δύναμη του ανθρώπου. Τα μεγάλα έργα, που εκτελεί το σύμπαν και στα οποία συνεργάζεται ο άνθρωπος, όπως είναι η ανατροφή μιας οικογένειας, χρειάζονται την αδυναμία του ανθρώπου.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Πώς, δηλαδή...

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Μα... το έργο γίνεται από τις δυνάμεις της φύσης και ποτέ από τις μικρές δυνάμεις του ανθρώπου.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Ε... και λοιπόν;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Σ' ένα τέτοιο έργο που ξεπερνάει και τη δύναμη και την κατανόησή του, μια και μόνο είναι η δυνατή συνεργασία του ανθρώπου.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Ποια, άρχοντα;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Μα... ποια άλλη... Να εγκαταλειφθεί τέλεια στις δυνάμεις αυτές, στις οποίες άλλωστε κι αυτός ανήκει και το έργο θα εκτελεστεί σωστά.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Και δεν εγκαταλείπεται, άρχοντα;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Όχι εύκολα, Οδυσσέα, γιατί νομίζει ότι αυτό είναι αδυναμία. Κι είναι στ' αλήθεια αδυναμία, αλλά μια διαφορετική αδυναμία από αυτές που εννοούμε στην καθημερινή ζωή.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Δηλαδή;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Είναι μια φυσική, έμφυτη αδυναμία, σε ένα έργο που δεν έχει ορισθεί ούτε ταχθεί να γίνει από αυτόν, στο οποίο, όμως, πρέπει να παραστεί και να παρασταθεί.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Όπως η ανατροφή μιας οικογένειας;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Ναι... Και δεν είναι παρά ένα από αυτά τα έργα, Οδυσσέα... Η ίδια η ζωή είναι ένα τέτοιο έργο, η γέννηση, ο θάνατος...

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Και τότε τι πρέπει, άρχοντα;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Πρέπει να διαπιστώσει πως το σύμπαν του έδωσε την αδυναμία, για να μπορεί να συνεργαστεί στο μεγάλο έργο. Αυτή ακριβώς είναι η δύναμή του.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Δύσκολο πράγμα, άρχοντα...

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Ναι, δύσκολο... Κι ακόμα πιο δύσκολο, γιατί αυτή η αδυναμία πρέπει να γίνει δεκτή, επιθυμητή και ηθελημένη από τον άνθρωπο. Συνειδητή, δηλαδή.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Με αυτήν μεγαλώνεις την οικογένεια, άρχοντά μου;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Μόνο με αυτήν μεγαλώνει μια οικογένεια, Οδυσσέα...

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Δύσκολο πράγμα, άρχοντα.

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Τόσο δύσκολο, όσο κι εύκολο.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Είσαι σοφός, άρχοντα...

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Αυτή είναι η σοφία ενός άρχοντα. Αυτό είναι και το μυστικό του.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ:- Ποιο μυστικό;

ΑΡΧΟΝΤΑΣ:- Ο ίδιος είναι αδύνατος και γι' αυτό γίνονται τα πράγματα γύρω του. Οι άλλοι, όμως, τον λένε πολύ δυνατό, γιατί νομίζουν πως αυτός τα κάνει…..

                   
                                                                             ΚΩΣΤΑΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ
                                                                                Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΔΕΝ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΠΟΤΕ