ΚΑΛΟΣΥΝΗ

Όλα τα έμβια όντα αξίζουν την φροντίδα μας, διότι μας έχουν δείξει μεγάλη καλοσύνη. Όλη η ευτυχία μας προσωρινή, ή τελική, είναι αποτέλεσμα της καλοσύνης τους. Ακόμα και το σώμα μας είναι αποτέλεσμα της καλοσύνης των άλλων. Το σώμα μας δεν το φέραμε μαζί μας από την περασμένη μας ζωή, αναπτύχθηκε από την ένωση του σπέρματος του πατέρα μας και του ωαρίου της μητέρας μας. μετά τη σύλληψή μας η μητέρα μας, εξαιτίας της καλοσύνης της, μας επέτρεψε να παραμείνουμε μέσα στη μήτρα της. Έθρεψε το σώμα μας με το αίμα και τη ζεστασιά της, υπέμεινε μεγάλες ταλαιπωρίες και τέλος πέρασε για χάρη μας από την επώδυνη δοκιμασία της γέννας. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο γυμνοί και με άδεια χέρια και αμέσως μας δόθηκε σπίτι, τροφή, ρούχα και ό,τι άλλο χρειαζόμασταν. Όταν ήμασταν ένα ανήμπορο μωρό, η μητέρα μας προστάτεψε από τον κίνδυνο, μας τάισε, μας καθάρισε, μας αγάπησε. Χωρίς την καλοσύνη της δεν θα ήμασταν ζωντανοί σήμερα. (…)


Εν συντομία, οι άλλοι άνθρωποι είναι απαραίτητοι για τη σωματική, τη συναισθηματική και την πνευματική μας ευημερία. Χωρίς τους άλλους δεν είμαστε τίποτα. Η αίσθηση που έχουμε ότι είμαστε ένα νησί, ένα ανεξάρτητο, αυτοδύναμο άτομο, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Πιο σωστό θα ήταν να θεωρήσουμε τον εαυτό μας σαν ένα κύτταρο στο τεράστιο σώμα της ζωής, ναι μεν ξεχωριστό, αλλά και στενά συνδεδεμένο με όλα τα έμβια όντα. Δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς τους άλλους, αλλά και αυτοί με τη σειρά τους επηρεάζονται από ό,τι κάνουμε. Η άποψη ότι είναι δυνατό να εξασφαλίσουμε τη δική μας ευημερία, αγνοώντας την ευημερία των άλλων ή και ενεργώντας εις βάρος της, δεν είναι καθόλου ρεαλιστική. 
Αν στοχαστούμε τους αμέτρητους τρόπους με τους οποίους δεχόμαστε βοήθεια από τους άλλους, θα πρέπει να πάρουμε την αμετάκλητη απόφαση "Πρέπει να φροντίζω για όλα τα έμβια όντα, διότι μου φέρονται με μεγάλη καλοσύνη". Σε αυτή την απόφαση βασίζεται και η ανάπτυξη της φιλαλληλίας, δηλαδή της αίσθησης ότι όλα τα έμβια όντα είναι σημαντικά και ότι η ευτυχία τους έχει σημασία. Στη συνέχεια προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε όλη μας την προσοχή σ' αυτό το συναίσθημα και να το διατηρήσουμε στο πνεύμα μας χωρίς να το ξεχάσουμε, για όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο. Όταν τελειώσουμε το διαλογισμό, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε στο πνεύμα μας αυτή την αγάπη, έτσι ώστε, κάθε φορά που συναντάμε κάποιον, να σκεφτόμαστε ως εξής "Αυτός ο άνθρωπος είναι σημαντικός, η ευτυχία αυτού του ανθρώπου έχει σημασία". Κατ' αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κάνουμε τη φιλαλληλία την κύρια άσκησή μας.