14. Για να αντιληφθούμε την ψυχή

Για να αντιληφθούμε την ψυχή θα πρέπει να την εξετάσουμε με το ρήμα Είμαι και όχι Έχω… Δεν έχω ψυχή…
Είμαι ψυχή και Έχω σώμα…
Είμαι ψυχή… Είμαι ένα κοσμικό κύτταρο...Είμαι κύτταρο της Πηγής μου…

Είμαι και επιλέγω να είμαι σε κάθε κύτταρό του σώματός μου… Έχω ένα σώμα γεμάτο από κύτταρα το οποίο δημιουργώ μέσα από τη Συνειδητότητα που συμμετέχω…
Είμαι ψυχή και Είμαι συνείδηση…
Όπως τα πάντα γύρω μου Είναι συνείδηση… Τα πάντα… Κι αυτή η συνείδηση που γίνεται αισθητή σε Μένα, υπάρχει γύρω μου, διότι υπάρχει ή κάποτε υπήρξε, μέσα της ψυχή…

Έχω σώμα, το οποίο αλλοιώνει συνεχώς την αλληλοεπίδρασή μου με τα πάντα γύρω μου, μέσω των πεποιθήσεων του…Μετατρέπει σε Εγώ, τα δικά μου χαρίσματα, -χαρίσματα τα οποία πηγάζουν από τα αρχεία-ιδιότητες που έχω επιλέξει για το σώμα στο οποίο υπάρχω-…Είμαι ψυχή.. Είμαι συνείδηση και Έχω σώμα με Νου…
Μπορώ να αφομοιώνω εμπειρίες, να τις διατηρώ στο νου μου σαν μνήμη του σώματός μου, ασυνείδητη, υποσυνείδητη… ή συνειδητή και τις οποίες προσθέτω στη συνείδησή μου… Έτσι αναπτύσσομαι συνεχώς… Η Ψυχή… Η συνείδηση…
Κι αυτή την πρόσθετη συνείδησή μου, έχω τη δυνατότητα να επιλέξω να την επαναλάβω, τόσες φορές όσες απαιτούνται για να καταγραφεί στη Συνειδητότητα… ώστε να γίνω συν-δημιουργός του αισθητού μου κόσμου…
Είμαι ψυχή, είμαι συνείδηση και έχω νου, εγώ ο άνθρωπος…
Και με τα τρία αυτά μπορώ να βούλομαι ελεύθερα και να δημιουργώ νέες σκέψεις… Κι αυτή η ελευθερία μου, είναι η δύναμη και η αδυναμία μου…
Διότι στη βούληση αυτή συμμετέχει ψυχή, συνείδηση και νους σε ίσα μέρη… Νους με τη μνήμη και τις σκέψεις του, ο οποίος συμμετέχει στη δημιουργία του αισθητού κόσμου γύρω μου… Αλλά αυτός ο νους, έχει τη δυνατότητα να αποκόψει και την ψυχή και τη συνείδηση από δίπλα του… να αποκοπεί από τα άλλα δύο μέρη… Να γίνει αυτόνομος μέσα από τα Εγώ του… Και τότε σε τίποτε δεν διαφέρω από τα άγρια ζώα, τα άγρια φυτά και τα απάτητα βουνά γύρω μου… Ποιος; Εγώ ο άνθρωπος…

Η βούλησή μου δηλαδή, μπορεί να είναι μια σύνθεση της τριαδικής μου υπόστασης, ή μονάχα του νου μου… μονάχα του σώματός μου, της σκέψης και της μνήμης μου… ή ακόμη, να είναι μέρος της βούλησης ενός άλλου… στον οποίο άλλο εγώ έχω παραχωρήσει τη δύναμη του νου μου… Υπάρχουν (ίσως) ζώα, τα οποία έχουν καταφέρει να συνθέσουν την τριαδική υπόστασή τους καλύτερα από τον άνθρωπο… Ίσως…

Έτσι δεν μπορούμε να ρωτάμε ποιος έχει ψυχή… Η ερώτηση αυτή είναι χωρίς ουσία, μιας και όλα αντιστοιχούν σε κάποιου είδους ψυχή από την οποία προήλθε η συνείδηση που Είναι τώρα… Η ψυχή δεν είναι παράσημο του ανθρώπου, όσο κι αν αυτό τον βολεύει και τονώνει τα εγωικά του ένστικτα… Η ψυχή είναι πέρα και πάνω από αυτό που είναι ο άνθρωπος… Είναι ο δημιουργός του εδώ στη γη… Αυτό που εκκινεί την αρχική του συνείδηση και τον κάνει να ζήσει… Μια συνείδηση που συμμετέχει στη Συνειδητότητα η οποία υλοποιεί το νου, τον αισθητό κόσμο του, τις μνήμες και τη σκέψη του… Μια σκέψη που αλλοιώνει τα σημάδια της ψυχής και της συνείδησης και τα κάνει Εγώ… Κι ένα Εγώ, πού όσο κι αν αρέσκεται να δείχνει την κυριαρχία του πάνω στα άλλα πλάσματα τα οποία θεωρεί χωρίς ψυχή, αν θέλει να διαφέρει από αυτά, οφείλει να γίνει αναπόσπαστο μέρος των άλλων δύο τμημάτων με τα οποία πρόσκαιρα υπάρχει στο Εδώ και Τώρα του ανθρώπου…

Πάντα η μετάλλαξη γίνεται μέσω βούλησης… έστω και παθητικής… ή παραχωρημένης σε κάποιον άλλον τον οποίο έχεις εξουσιοδοτήσει να δρα για σένα…  Κι εδώ τίθεται το θέμα της εξειδίκευσης των επιστημόνων, η οποία στην ουσία, είναι de facto παραχώρηση της βούλησής σου, στον «ειδήμονα» ο οποίος διαχειρίζεται το δικό σου δίκαιο λόγω της δικής σου έλλειψης εσωτερικής ισορροπίας… Διότι η εξειδίκευση, δημιουργεί στα μέλη της συνειδησιακή ανισορροπία… Πως; Κάποιος αποφασίζει για σένα, θέματα τα οποία είναι αδύνατον να γνωρίσεις ποτέ… Κι αυτός ο κάποιος, είναι στην ουσία κάθε άλλο παρά συνειδητός… Γιατί; Διότι δεν εξυπηρετεί εσένα, αλλά την επιστήμη του, δηλαδή τη γνώση που κατέχει, τη γνώση που κάποιος του δίδαξε, δηλαδή τη μνήμη του σώματός του, δηλαδή το Εγώ του, το οποίο είναι πλήρως χειραγωγημένο από τους δικούς του «ειδήμονες»…

Όπως βλέπεις, θέμα υπάρχει σε ολόκληρη τη δομή της κοινωνίας μας, την οποία έχουμε αφήσει στον αυτόματο πιλότο, ο οποίος κατά τύχη, μας «βγήκε» αδίστακτος και ασυνείδητος… Αυτό όμως μπορεί να συμβαίνει, μονάχα για όσο Εσύ τον αφήνεις εκεί που είναι…
Το δύσκολο όμως σε όλη αυτή τη συζήτηση, είναι ότι αυτός ο ασυνείδητος ή ο αδίστακτος, είμαστε εμείς, ο διπλανός σου, εσύ, το παιδί σου, ο φίλος σου, εγώ…
Το μόνο εύκολο σήμερα, είναι να δημιουργήσεις αδίστακτους ανθρώπους… Πως; Δημιουργώντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο έχει εστιάσει στην εξειδίκευση… Κι αυτό, είναι άσκηση για το νου όλων…
Όσον αφορά τον 3ο ή 12ο έλικα DNA, θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν είναι αεροπλάνο… Δεν χρειάζεσαι 3 ή 12 έλικες DNA για να ανακαλύψεις το μέσα σου… Τον Εαυτό σου… Δεν κάνει το Σώμα την ψυχή και τον Εαυτό, αλλά ο Εαυτός το σώμα…
Βαθιά μέσα του κάθε σώμα και κάθε Εγώ, κατανοεί ότι δεν θα γίνει ποτέ ψυχή όπως η ψυχή δεν θα γίνει ποτέ σώμα… Όμως και τα δύο μαζί δημιουργούν τη συνείδηση η οποία παραμένει αιώνια και συμμετέχει στη δημιουργία… Κι αυτή –η σύνδεση της συνείδησης και με τα δύο- μοιάζει να είναι η μοναδική ευκαιρία για κάθε Εγώ… Να συμμετάσχει στη σύνθεση του Εαυτού… Διότι έτσι κατανοεί την δική του συνεισφορά στον κόσμο…

Βλέπεις λοιπόν, ότι ο δρόμος προς τα μέσα, ξεκινάει από την «οπτική» που έχεις για αυτό που είσαι… Διότι αλλάζοντας λίγο τη θέση που λαμβάνει το Εγώ μέσα στην τριαδικότητα του, αμέσως ανοίγει ένας δρόμος ο οποίος μοιάζει ευκολότερος… Ο δρόμος προς τη συνείδηση…

Είναι ευκολότερο δηλαδή να πούμε πρώτα, «Είμαι συνείδηση» διότι έτσι βρισκόμαστε στο «κέντρο» της ισορροπίας ανάμεσα στην ψυχή και το Εγώ… Κοιτάζω και προς τις δυο μεριές, και προς το σώμα και προς την πηγή μου…

Κι από τη θέση αυτή, όσο καταλαγιάζει το Εγώ, τόσο προχωρώ προς την ψυχή μου… Τόσο προχωρώ προς τα «μέσα» μου… Μέχρι να φτάσω (όταν και εάν) στη φώτιση και να αποσυρθώ, αφήνοντας ένα Εγώ σε ισορροπία και συμμετρία με τη συνείδηση την οποία δημιουργήσαμε μαζί…